Rozdział 4

    Godzina 8.13. Obudziłam się. Miałam lód przyłożony do brzucha. Trochę stopniał.

   -Obudziła się.- usłyszałam głos Sam w sąsiednim pokoju.

   No tak. Jej paranormalny słuch. Wbiegli do mojego pokoju cali czerwoni. Nathan wyglądał jakby przeszło przez niego tornado. 

   -Thomas to dupek.- warknęła Sam. -Idę z nim naprawdę poważnie pogadać. Wreszcie musi odejść.

   -On cię tylko pobije.- powiedział Nathan.-  Siostra. Weź przestań. Powiemy to wszyscy. Na naradzie. Teraz przynieś coś do żarcia dla Sky.

   Pokiwała głową i wyszła. Zostałam sama z Nathanem.

   - Co ja bym zrobił? -powiedział bardziej do siebie.
   -Nathan.- powiedziałam. Jak na zawołanie usiadł obok mnie na łóżku.- Mogę się zobaczyć z rodziną?
   Chociaż wiedziałam jaka będzie odpowiedź, zadałam te pytanie. Tylko głos Nathana mnie uspokajał, a ja czułam się okropnie. jego głos był naprawdę piękny i w dodatku brzmiał jak prawdziwego piosenkarza. Może dla tego mu nigdy nie przerywałam.
    -Każdy z nas zmienił się w Fear'sa, kiedy był pogrążony w wielkim smutku.- zaczął.- Wszyscy straciliśmy rodzinę. Tylko Thomas i ty nie. Thomasowi umarła żona. A tobie? Może powinnaś się z nimi spotkać, przeprosić, podziękować. Pewnie.- uśmiechnął się.
   Myliłam się. Pozwolił mi! To było absurdalne. Dał mi szanse się pożegnać. Jak miałam się mu odwdzięczyć. Rzuciłam się mu na szyję. Objął mnie w talii. Śmiał się razem ze mną.
   -Dziękuję.- szepnęłam mu do ucha.
   -Drobiazg. Tylko jadę z tobą. Nie dam cię zabić.- spojrzał na mnie.
   Jego uśmiech dawał mi otuchę, że wrócę do normalnego życia. Chociaż bez Nathana.. Nathan, to dlatego! Umarł tydzień przed przemianą. Puściłam Nathana i opadłam na łóżko. Zrobił się czerwony. Oboje mieli tak samo na imię. Dlaczego był tak do niego podobny?
   -Nic ci nie jest? Źle się czujesz?- zapytał.
   -Nathan, mój chłopak, umarł w wypadku tydzień przed przemianą.- miałam się rozpłakać ale chwycił mnie w ramiona i przytulił.
   Słyszałam bicie jego serca. Przyśpieszyło.
   -Wszystko w porządku?- zapytałam.
   Jesteś za piękna żebyś była prawdziwa.- powiedział w moich myślach.- Po prostu za piękna.
   Wyrwałam się mu. Nie mogłam tego znieść. Przed chwilą powiedziałam mu o moim zmarłym chłopaku, a teraz nazywa mnie piękną. Jakby moje serce nie było już złamane przez jednego Nathana.
   Próbowałam wstać ale poczułam ogromny ból w brzuchu. Kiedyś zabiję Thomasa. Padłam na łóżko z krzykiem. W oczach zebrały się łzy.
   Na tym świecie była tylko jedna osoba bardziej zła ode mnie. Nathan. W jego oczach był czysty gniew. Zaraz miał wybuchnąć furią.
   Do pokoju weszła Sam. Niosła tacę z jajecznicą i lodem, pewnie na mój brzuch. Nathan po prostu wybiegł. Sam stała w progu. Patrzyła w głąb korytarza.
   -Ty draniu!- krzyknął Nathan. Założę się, że do Thomasa.- Mogłeś jej coś zrobić!
   -Co cię to obchodzi?!- wrzasnął Thomas.
   Po tym nastąpiła długa cisza, a potem... seria uderzeń i wrzasków. Sam wypuściła tacę i pobiegła w kierunku wrzasków.
   -Nie tylko jej coś zrobiłeś czy May. A ja?!- krzyknęła Sam chyba przez łzy.
   -O czym ty mówisz?- zapytał łagodnym tonem Nathan.
   -On...- nie dała rady tego wydusić. Aż żałowałam, że leżałam na łóżku.- Po prostu go zabij.- wycedziła bez ukrycia złości.
   Wpadła do mojego pokoju. Przyklękła i zaczęła sprzątać pozostałości jedzenia z podłogi. Dzięki temu, że nie zamknęła drzwi zobaczyłam Dylana i Nathana wlokących nieprzytomnego Thomasa. Sam przestała sprzątać i usiadła na krześle obok. Schowała twarz w dłoniach. Dopiero teraz zauważyłam fioletowe pasemka w jej czarnych włosach, małe, białe blizny na ramionach, dłoniach i łokciach, ale i pierścionek na jej lewej ręce.
   -Był moim chłopakiem.- powiedziała.
   -Kto?- zapytałam.
   -Thomas. Kochałam go ale on...- ledwo powstrzymywała łzy.- Oświadczył się mi rok temu.- wreszcie na mnie spojrzała. Wyglądała naprawdę okropnie.- Byłam z nim naprawdę szczęśliwa. On mnie kochał, a ja jego. Było cudownie puki nie zaszłam w ciążę. Wtedy wszystko się zaczęło. Miał większe ataki agresji. Pobił mnie. Poroniłam.- spojrzała na kartony w farbami i innymi moimi drobiazgami.- Potem wyjechałam na miesiąc albo więcej. Zaczęłam nowy rozdział w życiu. Dopiero tydzień po przyjeździe dowiedziałam się o May. Chciałam go zabić, ale jak mogłam powiedzieć o tym,. że mnie pobił i poroniłam, skoro nie powiedziałam im o ciąży. Wtedy poczułam, że popełniłam największy błąd w moim życiu, nie zdjęłam pierścionka.- znowu spojrzała na mnie.- To było nocy kiedy przyjechałam. Wtedy mnie zgwałcił. Byłam szczęśliwa, że znowu nie zaszłam w ciążę.
   -To dlaczego go nosisz?
   Spojrzała na pierścionek. Uśmiechnęła się pod nosem.
   - Zerwaliśmy zaręczyny jak się okazało, że jestem w ciąży. Szczerze nadal uważam, że go kocham, ale nie umiem tego wyrazić. Jeszcze jedno. Nie mów o tym nikomu, okay?
   -Okay.
   - Dobra, a teraz przyniosę ci coś do jedzenia, przecież nic nie jadłaś od kiedy tu przyjechałaś. Zaraz wracam.
   Wyszła, To było straszne. Jak ona mogła tak żyć?